Dünyanın ləkələri

Elim-camaatım xain qonşuların – erməni düşmənlərin pisliklərinə dözdü, dözdü, amma bir gün səbri qalmadı. “Yetər”, -dedi,- “Şəhid verdik!”

O gündən Azərbaycanda Vətən müharibəsi başlandı. Müharibənin ağır günlərindən birində mən də Hərbi Hospitala – xəstələrə baş çəkməyə getdim. 

Epidemiyaya görə yaralıların yanına buraxmadılar. Bir ana həyəcanla həkimdən soruşdu:
-    Həkim, Amilin halı necədir?
-    Soyadı nədir?
-    Məmmədov Amil!
-    Kimi olursuz Amilin?
-    Anası!
-    Mümkündürsə, atası gəlsin!
-    Atası gələ bilmir, Qarabağ müharibəsində şikəst olub!
-    Çoxtəəssüf! Ana, qulaq as, yalan deyə bilmərəm ki, oğlun yaxşıdı. Pisdi Amilin vəziyyəti. Hər iki gözünə qəlpə dəyib, bilinmir, heç olmasa bir gözü görəcək, ya görməyəcək!?.
Pis oldum. Ürəyimdə tanımadığım Amilə görə dua edib, heç olmasa, bircə gözünün dünya işığına həsrət qalmamasını arzu elədim. 

Qınadım pisləri... Qınadım müharibə arzu edənləri, müharibəni qızışdıranları.
Axı nə imiş bu gəncin günahı ki, cavan yaşında dünya işığına həsrət qalsın. Acıdım cavana. 
Beynimə qəribə bir fikir gəldi: “Görəsən eşitsəm, bir düşmən balası kor olub, onadamı acıyaram?”,     
 
Erməni anası! Oğul böyütdün, ona ana südü əvəzinə kin-küdurət, xainlik, qəddarlıq içirtdin. 
Böyüdə-böyüdə ona həyatın gözəllikliklərini göstərməkdən yalnız çirkablarını göstərdin. Nəticədə sənin də balan kor oldu, mənim  də. Torpaq istədin. Ermənistanın geniş, gözəl, çəmənlikləri boş qala-qala, gözünü mənim torpağıma dikdin. Nəticədə sənin də balan kor oldu, mənimki də. 
Biri-birinin ardınca torpaqlarımı işğal edib alanda sevindin, eləmi? Yəqin kinlə dolu olan ağlına da gəlmədi ki, bir gün həmin torpağa sənin də, mənim də cavanımın qanı tökülə bilər...

Sən – Erməni əsgərinin anası! Qarabağın gözəl yerlərinin iştəhasında olan OĞULLARIMIZIN QATİLİ! Sən axıtdın bu qədər cavanın qanını! Vaxtında ayağa qalxıb, balanın bu ədalətsiz müharibəyə getməsinə etiraz etsəydin, oğlunun qarşısını kəsib, onu işğalçılığa göndərməsəydin, bu gün balalarımız düşməni ilə deyil, dostları ilə, sevdikləri ilə üzbəüz qalardı. Bu gün cavanlarımız kor olub, dünyanı qaranlıq görməzdi. 

Sən Xocalı faciəsində meydana çıxıb vəhşiliklərə etiraz bildirsəydin, bu gün sənin, mənim cavanım şikəst arabalarında gəzməsdi. 

Sən murdar südünlə körpə yaşından balanı zəhərləyib, “Türklər bizim düşmənimizdir”, deyib onları nifrət içərisində böyütməsəydin, indi nə mənim cavanım VƏTƏN uğrunda ŞƏHİD olardı, nə sənin cavanın işğalçı kimi yad torpaqlarda murdar olardı! 

Tarix təkrar olur! Yenə də tarix təkrar oldu. Yenə sən illərlə murdarlıq etdin, bir gün türk cana doyub, səni yerlə-yeksan elədi. 

Eşit! AZƏRBAYCAN XALQI sənin çirkin əməllərindən o qədər cana doyub ki, hamı – qoca da, cavan da, cəbhəyə getməyə hazırdır. Təki, sənin murdar ayaqların, bizim gözəl Vətənimizdən çəkilsin! Erməni xalqının arasında olan, öz ölkəsinə ləkə olan düşmənlər, araqızışdıran, riyakar, yalançı, vəhşi ermənilər insanlığa – bütün kainata böyük bir ləkədir! Dünyadan belə ləkələri təmizləmək lazımdır.