Ən gözəl fəsil

Ən gözəl fəsil

Günəşli iyul günündə Şokki-Mokki adlı panda gəzməyə çıxdı. Hər yer o qədər

xoşuna gəldi ki, axşama qədər dayanmadan gəzdi.

- Gözəldir! - dedi panda. - Belə günəşli gündə gəzmək doğrudan da gözəldir!

Bunu eşidən sərçə cikkildədi:

- Nə olsun gözəldir, tezliklə yay qurtaracaq, yarpaqlar saralıb töküləcək, havalar

da soyuyacaq.

- Nə pis oldu, mən də havanın həmişə belə gözəl olmasına sevinirdim.

Şokki-Mokki istəmirdi ki, yay qurtarsın. O, balaca idi, hələ təbiəti,

onun sirlərini yaxşı bilmirdi.

Şokki-Mokki qorxa-qorxa gəzirdi ki, bu saat yay qurtaracaq, tufan qopacaq, hər tərəf toz-torpaq olacaq, bütün yarpaqlar sara-

lıb yerə töküləcək. Belə fikirləşirdi ki, birdən külək başladı. O

qorxdu. Yoldan ötən qoca bir pandaya yaxınlaşıb soruşdu:

- Bu, yəqin, payızdı gəldi, eləmi?

Qoca panda onun başını tumarlayıb dedi:

- Qorxma, balaca, bu adi küləkdir, o buludları qovur, duman gətirir ki, yağış yağ-

sın.

- Yağış nəyə lazımdır ki?

- Yağış təbiətə su verir. Axı su olmasa,

həyat olmaz, ağaclar quruyar, taxıl yetiş-

məz, çörək olmaz!

Şokki-Mokki onun sözlərinə sevindi:

- Nə yaxşı ki yağış yağır!

Günlər keçdi, nəhayət, payız gəldi. Havalar sərinləsə də, Şokki-Mokki bundan

qəmgin olmadı. Çünki payızın da öz gözəlliyi vardı. Yarpaqlar yavaş-yavaş saralıb yerə tökülürdü. Şokki-Mokki gah bu, gah başqa yarpağı göydə tutmağa çalışır, o tərəf-bu tərəfə qaçıb saralmış yarpaqlarla oynayırdı. Yetişmiş giləmeyvələrdən, qozdan, fındıqdan ləzzətlə yeyib sevinirdi. Şokki-Mokki sərçənin dediklərini yadına salıb təəccübləndi və babasından soruşdu:

- Görəsən sərçə payızı niyə pisləyirdi?

Baba nəvəsinin əlindən tutub gəzməyə apardı. Yolda ona

təbiətdən, bütün fəsillərdən danışdı: